آزمایشات فیزیولوژیست ها به روی رینهولد یک متابولیسم کاملا بی نقص و عجیبی را آشکار می ساخت_ احتمالاً بودلیل آموزش شخصی خودش جهت راهپیمایی بدون غذا درکوهستان_ اما هیچگونه موضوع غیر عادی در رابطه با ششها و عروقش مشاهده نشد. از سوی دیگر نکته ای که مسنر با رضایتمندی از آن یاد می نماید، منحصر بفرد بودن DNA پدری و مادری اوست. می گوید: ((بله خانواده مسنرها خاص هستند.)) در جوانی با دویدن روی تپه ها تمرین می کرد(هزار متر به سوی بالا در 30 دقیقه) امروزه دیگر آنقدر نمی دود. چون نیازی به انجام آن ندارد. هوبرت می گوید: (( او با تجربه است و بودنش هم همینطور.)) شش سال پیش آنها باهم یک قله 8000 متری را صعود کردند و پس از شش روز در کوهستان بنابه گفته او رینهولد ((کاملا آمادگی داشت_ اما او صرفا در کوهستان آماده است.))

صعود بدون اکسیژن او به اورست تطابق فوق العاده او در ارتفاعات بلند را به اثبات می رساند. به بیان خودش:(( خیلی خیلی خوشحال بودم. فکر می کردم که بعد از صعود اورست... احساس می کردم قادر به انجام هر کاری هستم.))

یکی از اولین کارهایش که به طور عمومی انجام داد جدا نمودن خودش از تمامی اجتماع اطرافش بود. در یک فستیوال محلی که به افتخار صعود موفقیت آمیزش به اورست ترتیب داده شده بود از او این سوال پرسیده شد که چرا پرچم کشورش را باخود حمل ننموده است. در حالی که از شدت خنده نزدیک به روده بر شدن بود گفت: (( در جواب گفتم که من بخاطر ایتالیا صعود نکردم، نه به خاطر تیرول جنوبی ،نه اطریش و نه آلمان. من به خاطر خودم صعود کردم. دستهایم را در آوردم و گفتم این پرچم من است. هیچ کس بخاطر کس دیگری روی اورست نمی رود. شما با پای خودتان می روید و خودتان هم انجامش می دهید.)) صدایش حالتی جدی به خود گرفت و ادامه داد: ((تمامی این سرودهای ملی گرایانه من را عصبانی می کند. قادر به تحملشان نیستم .))یکی از موضوعات مورد علاقه او مخالفت با فاشیستها و نازی ها است. او با علاقه مندی به بحث یاد آوری می کند که کلوپ آلپاین آلمان عضویت یهودی ها را در سال 1921 ممنوع نمود و تابلوهایی را مبنی بر این موضوع در جانپناههای دور افتاده نصب نمود. او موافقت با چنین اعمالی را کرنش گوسفندی آلمانی در برابر قدرت می نامد. او در تفسیر گفته نیچه (فیلسوف آلمانی) می گوید:((Ubermench  من شخصی مصمم است که چیزی همانند قوانین از سوی بالا بالاها را نمی پذیرد. می گوید این راه من است و من این طرفی حرکت می کنم و این واقعیت بزرگترین دشمن فاشیستهاست.))

اندکی پس از تاریخ سازی، او و هابلر با هم مجادله سختی کردند. بعدها با هم آشتی نمودند اما قهر طولانی مدت بخشی از یک الگوی حرفه ای بود. آرود فاش می گوید:(( برنامه کوهنوردی یک چیز است و بعد از آن یک چیز دیگر.)) او در سال 1990 به همراه رینهولد برای اولین بار از قاره قطب جنوب بشکل پیاده عبور نمود و در این زمان بود که مسنر از کوهنوردی به سومین خان زندگیش یعنی کاوش دنیای افقی روی آورد. فاش در ادامه می گوید:((این موضوع چیزی است که من از آن سر در نمی آوردم. این مرد در تمام دنیا شناخته شده است، استانداردهای جدیدی را همگام با پیشرفت کوهنوردی ایجاد می کند،او بسیار موفق است وبه اندازه کافی هم پولدار،اما هرگز با موفقیت و خودش کنار نیامده است. فکر میکنم این قضیه تراژدی زندگی او محسوب میشود .))

پس از اتمام تحصیلات، رینهولدو گونتر شروع به آموزش دیدن جهت شغلشان شدند. رینهولد به عنوان معمار در دانشگاه پاروا و گونتر در بانک. اما آموزشهای واقعی آنان بر روی صخره ها ادامه یافت. رینهولد در این مورد می گوید:(( آموختم که چگونه روزها پیاپی بدون غذا در کوهستان سرکنم. بدون غذا به کوه می رفتیم. باید اینکار را می کردیم ،بنابراین یاد گرفتیم که چگونه بدون آن سر کنیم.)) آنها (از پس موقعیتها و شرایط برآمدن)- آنگونه که مسنر آن را خطاب می کند- یا حفظ تعادل روحی را هم آموختند. 

 رینهولد می گوید: (( به نظر من شجاعت نیمه دیگر ترس است. تنها بودلیل ترسم است که نیاز به شجاعت دارم . اگر آمادگی کامل داشته باشم اگر مدت زیادی در تصورات و تخیلاتم بادلمشغولی ام کلنجار رفته باشد با آن زندگی کنم، آماده بشوم و آموزش ببینم، بنابراین هنگامی که صعودی را شروع می کنم بخصوص وقتی روی یک دیواره بلند قرار دارم ،هر چند مشکل، آنقدر ذهنم متمرکز است که چیز دیگری وجود ندارد. فقط چند متر دیواره در آنجایی که من آویزانم و صعود می کنم وجود دارد. دراین تمرکز همه چیز منطقی بنظر می آید دیگر خطری وجود ندارد خط برطرف شده... تمرکز مطلق است.))

در 1969 رینهولد دیپلم معماری گرفت و در مقطع راهنمایی یک مدرسه محلی شروع به تدریس نمود .شغلی که صرفاً بودلیل فراهم نمودن موقعیت مناسب جهت کوهنوردی انتخاب کرده بود.ناگهان در آن فضای محزون و بی نشاط دعوت نامه ای جهت صعود به هیمالیا دریافت نمود. این نقطه عطفی در زندگی او بود.

هانسژورگ با احتیاط عنوان می نماید:(( من رینهولد را در دو فاز بررسی می کنم: قبل از نانگاپاربات و بعداز نانگاپاربات.))

کوهنوردان راهی را که به سوی قله ختم می شود ، مسیر صعود(line ) می نامند. مسیر زندگی رینهولد مسنر ، مسیری که او را رمزگشایی و توصیف می نماید، بدون شک صعود بیادماندنی اطریشی –آلمانی سال 1970 به قله نانگاپاربات می باشد.

نانگاپاربات واقع در شمال پاکستان یکی از 14 هشت هزاری های دنیاست که با ارتفاع 8126 (26660فوت) نهمین قله مرتفع دنیاست. در پی چندین صعود ناموفق و گاهاً مرگبار، در سال 1953 برای اولین بار توسط هرمان بول کوهنورد اطریشی صعود شد. رینهولد می گوید)): در دوران من، بدون تردید حداقل درجهان آلمانی زبان، پرطرفدارترین صعود فنی صعود جبهه جنوبی نانگاپاربات، جبهه روپال بود.)) حتی بول هم که از جبهه شمالی صعود کرده در برابر این دیواره عظیم مغلوب شده بود. دیواره ای که به شگفتی آشکار در باره آن گفته بود: ((مرتفع ترین دیواره دنیا است ،به ارتفاع 17000 فوت روی یک کاسه بسیار شیب که از قله بسوی عمقی نامتناهی امتداد می یابود.))

سرپرست گروه اعزامی کارل ماریاهرلیگ کوفر خودش کوهنورد نبود اما برادر ناتنی اش ویلی مرکل در نانگاپاربات کشته شد(نامش در بسیاری از یادبودهای قله های مختلف ذکر شده است).هرلیگ کوفر بادید انتقام جویانه اهب به نهنگش(اشاره به داستان نهنگ سفید ) به نانگاپاربات آمده بود.

در تاریخ 26 ژوئن 1970 کمپ های بالاو طنابهای ثابت با مشقت تمام برپا شدند. در هوایی بسیار رقیق بالای ارتفاع 7350 متر تا Merkel couloir  یک تنوره عمودی بلند قرار داشت که قرار بود راه قله باشد. یک تلاش جهت صعود به قله ناکام شده و صعود چندین هفته عقب افتاده بود. در آن زمان رینهولد و برادرش گونتر و ژراردباور در یک چادر سه نفره در محل کمپ پنج در پای couloir به حالت سکون جهت آخرین تلاش از سرما به هم چسبیده بودند. حمله نهایی به قله برنامه ریزی خاصی داشت .قرار براین بود که کمپ اصلی پس از دریافت گزارش هوای فردا جهت اعلام هوای بود راکت قرمز و جهت هوای خوب راکت آبی شلیک کند. در صورت قرمز بودن، رینهولد حمله ای تک نفره را در مسابقه با هوای بود اجرا می کرد و در صورت خوبی هوا یک تیم صعود تشکیل می شد . ساعت 8 آن شب یک راکت قرمز شلیک شد.

رینهولد در تاریکی صبح زود درحالی که گونتر و باور در حال آماده سازی طنابهای ثابت در200 متری coulier جهت کمک به آن صعود مشکل بودند، بدون هیچگونه تجهیزاتی بجز کرامپون و تبریخ صعودش را آغاز نمود. تااین لحظه گونتر در تمامی لحظات صعود همراه رینهولد بود، اما اکنون برادر بزرگتر او که همیشه نقش سرپرست را داشت و همیشه کار خودش را می کرد در مسیر رفتن به سوی قله و افتخار بود، در حالی که اودر اینجا مشغول باطنابهای یخ زده به حال خود رهاشده بود. چیزی در درونش تکان خورد و پس از رها نمودن طنابها بسرعت پشت سر برادرش راهی شد و پس از چهار ساعت منطقه یخ زده مرکل- 600 متر صعود عمودی- را طی نمود. رینهولد بخاطر می آورد. ((مطمئناً او به قیمت تمام شدن نهایت توانش خود را من رسانید.)) آثار تلاش زیاد گونتر بزودی ظاهر شد. ساعت 5 بعد ازظهر و دیر هنگام بود که برادران به فراز قله دستان یکدیگر را فشردند. ساعتی بعد که مدتی طولانی بود آغاز به فرود نمودند. گونتر ضعیف و خسته در برابر مسیر مشکلی که صعود کرده بودند، متوقف شد. رینهولد آگاه به وضعیت خطرناکشان مسیر سریعتری را جهت فرود جستجو نمود. مسیری که آنها را به خط الراس غربی قله هدایت نمود. جایی که پس از فرار رسیدن تاریکی قرار بود بودترین شب زندگی آنها باشد.

در آن شب پرستاره دمای هوا به 40 درجه سانتی گراد زیر صفر رسید. بدون چادر در آن شرایط تنها حفاظ آنها یک پتوی تک نفره بود. آب و غذایی نداشتند و مدت زیادی بود که در منطقه مرگ قرار داشتند. گونتر دچار توهم شده بود و بسوی پتویی خیالی روی زمین دستش را دراز می کرد.

رینهولد می گوید: ((خیلی مشکل است . در ارتفاع بالا اکسیژن وجود ندارد که به خون برسد بنابراین نمی توانید سوخت و ساز کنید و گرم نمی شوید . به طور غریزی تا حد ممکن سعی می کنید بیدار بمانید. با فکر سعی به تلقین این دارید که خون در بودنتان در حال گردش است. ما به هم می گفتیم انگشتهایت را تکان بوده نخواب در این شرایط اگر کسی بخوابد واقعاً می خوابد و این براحتی می تواند پایان زندگی او باشد.))

صبح زود بعد اوضاع گونتر بحرانی بود. ناگهان اینگونه بنظر آمد که کمک در راه است. در زیر محل بیواک آنها هیکل پیتر شولتر و فیلیکس کوان در حال صعود از کمپ 4 ظاهر شد. آنها به سختی در حال صعود از مسیر صعودی بودند که برادران میانبر زده بودند . عدم بر قراری ارتباط میان آن دو گروه در محوطه ای به طول یک زمین فوتبال ، از طریق فریاد کشیدن، یکی از نامتقاعدکننده ترین حوادث توضیح داده شده در مورد حماسه نانگاپاربات می باشد. شولتز وکوان در حال حاضر فوت کرده اند بنابراین نمی توان آنها را تحت بازجویی قرار داد. به هر حال کوهنوردان صعود کننده قادر به درک وضعیت بحرانی نبودند. به گمان آنها برادران مسنر نمی دانستند که راکت قرمز به اشتباه شلیک شده بود. هوا عالی بود و شولتز وکوان برای صعود قله آمده بودند نه برای کمک.

رینهولد قطع امید کرده از همنوردانش تصمیم متهورانه ای گرفت. او و گونتر می بایست از جبهه دیامیرفرود می آمدند که در طرف دیگر کوه قرار داشت. استیو هووس آمریکایی که در سال 2005 به همراه هنموردش وینس اندرسون به روش آلپی جبهه روپال را صعود نموده می گوید: (( وقتی آن بالا نزدیک به قله ایستاده ای در صورت نظر انداختن به جبهه دیامیر یک شیب برفی ملایم بنظر می آید. تقریباً صاف است و براحتی قابل عبور. اما جبهه روپال عظیم ، خطرناک و خوفناک است. برای من کاملاًقابل فهم است که چرا او این تصمیم را گرفت. ))

جبهه دیامیر تا آن زمان تنها دوبار صعود شده بود و رینهولد به کمک غریزه راه را پیدا می کرد. شب هنگام دومین بیواک مختصر خود را در ارتفاع 6500 متری برقرار کردند. روزبعد در زیر آفتاب سوزان به فرود خود ادامه دادند. در ارتفاع 6000 متری گونتر حدوداً بهبودی یافته بود و بنظر می آمد که آنها در نزدیکی دامنه هستند. رینهولد می گوید: ((بعد از بیواک دوم کمابیش می توانستیم ببینیم که راهی بسوی پایین وجود داد .مرور اجمالی مسیرهای یک کوه از مسافت دور کاری ممکن است اما انجام این کار از فراز کوه ناممکن است .درک این موضوع خیلی مهم است... به هنگام فرود تنها یک ژرفای بی انتها قابل مشاهده است. نمی دانی که به سمت راست بروی یابه سمت چپ واین دلیل دیگر حرکت من در جلو بود.))

بنابه تخمین خود مسنر او بارها حدود یک ساعت جلوتر خارج از دید و صدا حرکت می کرد. باوجود اینکه سرعت یکی از ویژگیهای همیشگی او بود اما شاید او هنوز به این موضوع پی نبرده بود که سرعتش مافوق طبیعی است . تلوتلو خوران و بابوکشیدن مسیر توسط غریزه اش گونتر را پشت سر گذاشت. پس از دیدن جریانی آب بعد از چهار روز مقداری آب نوشید و پس از احساس آرامش منتظر گونتر ماند. اما گونتر دیگر دیده نشد.

هانسژورگ با کاربرد زبان پزشکی رنجی که مسنر پس از ناپدید شدن برادرش متحمل شد را اختلال روانی می نامد. به بیان خود مسنر درآن زمان به مرز جنون رسید. به مدت یک روز و یک شب جایی که گمان می کرد گونتر در آنجا باشد را جستجو نمود. با دستانش محل سقوط بهمن را می کاوید. او می گوید:(( احساس غریبی داشتم که او همین اطراف است. قدمهایش را پشت سر می شنیدم. وقتی به عقب می نگریستم ،او آنجا نبود. گاهی صدایش را می شنیدیم . به آنطرف می رفتم، اما آنجا نبود .بنابراین شعورم به من متذکر شد (برادرت مرده است) اما احساسم به من می گفت:( برادرت اینجاست) سرانجام بودوی ترین غریزه حیاتی او پا به میان گذارد و او در حالتی متوهم و تلوتلوخوران بسوی دره دیامیر حرکت نمود. دو روز بعد، روستائیان او را از دره خارج و به پلیس سپردند. هنوز در راه بیمارستان بود که پلیس خود را به گروه اعزامی در حال ترک منطقه رسانید. گروه از زنده بودن برادران قطع امید کرده بود. بنابه گفته یکی از اعضا اولین حرف مسنر به حالت گریه این بود: ((گونتر کجاست؟) هانسژورگ می گوید: ((گمان می کنم رینهولد بشدت از عدم توانایی بازگردان گونتر به خانه احساس گناه می کرد و پدرم در نهایت بی انصافی این گناه را صحه گذاشت: (برادرت را کجا تنها گذاشتی؟)) او برادرش را تنها گذاشته است. به عقیده خانواده، گونتر از مسنر قویتر بود. هوبرت می گوید: (( و این دلیل این سوال بود که چرا گونتر؟ و چرا نه رینهولد ؟ اعضای خانواده حرکت از روی استیصال گونتر را به سوی قله حاکی ازعدم رضایت پیشین او می دانند.)) به گفته هوبرت:(( گونتر قادر به شکستن قوانین نبود. او بر سر دو راهی بود و بودتر قرار داشت. این سوالات پیش می آید... و رینهولد بعداز این واقعه رابطه اش را با خانواده قطع نمود.))

  رینهولد مسنر، برترین کوهنورد دنیا، چگونه در حال گذر از ششمین خان زندگیش می باشد؟

هنگامی که در فراسوی دیوارههای دژ قدیمی متعلق به قرن 16 درشمال ایتالیا رشته کوه دولومیت در روشنایی اواخر بعدازظهر می درخشید،در میان دیواره ها رینهولد مسنر، برترین کوهنورد دنیا در حال ساختن کوهی بود. ماشین خاک برداری با قدرت تمام درحال جلو وعقب رفتن در میان محوطه غبار آلود بود  و مقادیری سنگ رابه شکل یک هرم به طور هنرمندانه ای ترسیم می کرد که در انتها شکل یک کوه را به خود گرفت.

ماشین خاک برداری فضا را با غبار طلایی رنگ پر کرده بود و رینهولد از تماشای منظره لذت می برد البته شک دارم که تماشای مقدس ترین کوه تبت، (این کیلاس Kailas کوه مقدس است) که تحت نظر او در حال ساخت بود (مایه رضایتش را کسب کرده بود ) بلکه بنظر می آمد صدای غرش و هیاهوی ماشین خاک برداری و در هم ریختگی حاصل و شکوه وعظمت مسئولیت مشکلی که بودوشش بود او را راضی می نمود ساخت کایلاس تنها یکی از تمامی آن چیزی است که آخرین موزه کوهستان مسنر را پر می کند. این موزه به موضوع (وقتی انسانها کوهها را ملاقات نمودند) می پردازد.

 تشریح عظمت و بزرگی دستاوردهای رینهولد مسنر برای غیر کوهنوردان کاری سخت است. برای شروع می توان گفت صعود او به همراه همنورد قدیمی اش پیر هابلر به قله پنهان hidden pick  ارتفاع 8068 متری قله گاشر بروم 1 یکی از غولهای هیمالیا بدون هیچگونه ملزومات سنتی هیمالیا نوردی همانند باربر کمپ، طنابهای ثابت و کپسول اکسیژن به عنوان یک استاندارد جدید کوهنوردی شناخته شد. این کار به سال 1975 باز می گردد. پیش از آنکه مسنر و هابلر بدون اکسیژن به قله اورست صعود کنند. عملی که کوهنوردی را به حد نهایی اش رساند، کاری که در می 1978 سه ماه قبل از صعود سولو ی مسنر به قله نانگاپاربات نهمین قله بلند دنیا، که یکی از جسورانه ترین صعودهای کوهنوردی بشمار می رفت ، انجام شد. آن صعود هم دو سال قبل از صعود بدون اکسیژن او به اورست فقط با یک کوله پوشتی کوچک و به تنهایی بود.

 نقش مسنر در کوهنوردی تنها به دارابودن لیست بلند بالایی از دستاوردهای شگفت انگیز خلاصه نشده است بلکه در فلسفه سرسختانه پشت آنها قرار دارد. او می گوید: ((فقط به تجربیاتمان علاقه مندم نه به کوهها. من یک طبیعت گرا نیستم من به آنچیزی که درون انسانها  می گذرد علاقه مندم.... ویلیام بلیگ William Blake در جایی می نویسد :(( هنگامی که انسانها وکوهها یکدیگر را ملاقات می کنند وقایع بزرگی اتفاق می افتند.)) در حالی که جمله مورد علاقه اش از شاعر قرن هجدهم  را نقل وفلسفه پشت سر موزه اش را تفسیر می کند ادامه می دهد: ((اگر از طریق یک بزرگراه به قله اورست بروی دیگر مجال ملاقات با کوه را نخواهی داشت. اگر همه چیز آماده باشد، راهنمایی داشته باشی که مسئولیت امنیت جانت با او باشد، نمی توانی کوه را ملاقات کنی . ملاقات با کوه زمانی ممکن است که تو... در کمال خود اتکایی در آنجا باشی.))   در سن 27 سالگی در مقاله ای تاکتیکهای محاصره ای ، که حتی به یک کوهنورد غیر حرفه ای هم اجازه فتح قله را بولت به بولت می دهد، محکوم کرد و دفاعیه ای را هم برای کوه که قادر به دفاع از خویش نیست و هم کوهنوردی که فرصت به محک گذاشتن شجاعت و مهارتش را از دست داده است ارائه نمود. نام مقاله او نابودی ناممکنها بود که بحث کاربرد بولتهای انفجاری و میخ را به میان کشید که (بابی ملاحظگی تمام ایده آل ناممکنها را از بین می بردند!) از این رو خرده پردازی خاص مسنر - او سرسختانه مدعی است که تا به حال هیچگونه بولت انفجاری را بر روی صخره ای نکوبیده همانگونه که هیچگاه کپسول اکسیژن استفاده ننموده است - تظاهراتی گستاخانه است از اصولی که به جهت عملی بودن اشاعه می دهد.

سبک صعود آلپی ویژه او، هم کوهنورد را به نشان دادن جایگزینی برای صعود های پربار و گرانقیمت سنتی و هم خود کوهها را رهایی بخشید . البته نکته کنایه آمیز این بود که مسنر از طریق دستاوردهایش تمامی آن تصورات سنتی ای را که ایده ناممکنها را تشکیل می دادند از بین برد و به خاک سپرد.

با عنایت به تمامی کتابهای انتشار یافته در مورد موفقیت هایش و چهره خوش سیما و تیره اش شهرت او جایگاهی فراتر از دید خوانندگان مجله Gripped وAlpinist یافت. در اروپا جایی که حضور مکررش در تلویزیون او را در دید عموم آشنا جلوه می نمود، و سکویی جهت ابراز سخنان رک و صریحش مهیا می کرد به برانگیختن احساسات و عواطف قوی ادامه داد. عملی که از سوی تحسین کنندگانش همانند ستارگان موسیقی راک ستایش شد و از سوی منتقدینش با خشم ، متهم به مطرح نمودن شخصی خودش شد. او هر دوی این عکس العملها را با آغوش باز استقبال می کند:(( موانع به من انرژی می دهند(( طوفان خشم آتشینش معروف است و از رویارویی ومعارضه خسته نمی شد. او با خوشحالی حاکی از برخورد با یک دشمن قدیمی می گوید: ((آنقدر خشمگین شدم که فریادم تمامی پنجره ها را به لرزه درآورد.)) درباره او می توان گفت که از جوانی از سوی پدیده های مشابهی شرطی شده است. پدیده هایی که هم اکنون هم به او انرژی می دهند. همانند موانع، ریسک و خشم پرآدرنالینش.

رینهولد در سنت پیترز،دهکده ای در دره     در تیرول جنوبی شمال ایتالیا به دنیا آمد و رشد کرد. جایی که هنوز ادعا می کند( زیباترین در دنیا) می باشد. او می گوید :((کوهنوردی من با دو واقعیت سر کار داشت . پدرم کوهنورد بود ولی نه یک کوهنورد حرفه ای - البته آنگونه که ما به عنوان کودک شنیده بودیم.   جایی برای بازی فوتبال در دره ما وجود نداشت ، استخری نداشتیم. من هنوز قادر به شناکردن نیستم تنها جایی که ما برای ابراز وجود داشتیم رفتن بر روی صخره ها بود. بنابراین به خوبی آن را یادگرفتم.(( در سن 5 سالگی اولین قله اش را به ارتفاع 3000 فوت geislevspiten به سرپرستی پدرش صعود کرد. در سن 13 سالگی بر پدرش پیشی گرفت و خود به تنهایی این ورزش را در پیش گرفت . تیرول جنوبی دارای تاریخچه سیاسی مغشوشی می باشد. هویت آن میان ایتالیا و اطریش تقسیم شده است. حتی امروزه دره ها و شهرهای آن هم نامهای ایتالیایی و هم نامهای اطریشی دارند. بیشتر خانواده ها همانند خانواده مسنر بصورت شهروندان ایتالیایی اما آلمانی زبان رشد می کنند. مادر رینهولد ماریا تروی تربیتی بهتر از دختران آن زمان یافته بود. رینهولدمی گوید:((مادرم به ما آنقدر آزادی می داد که آنچه راحس می کردیم باید انجام دهیم، انجام می دادیم.)) نگرشی که در میان روستائیان، که پس از جنگ دلمشغولی اصلیشان کسب درآمد بود، غیر معمول محسوب می شد. مردم همیشه او را همچون نیرویی آرام کننده و آرام در یک خانواده آشفته توصیف می کردند.

ژوزف مسنر، پدر سالار خانواده ، مرد پیچیده ای بود که رابطه اش با پسرانش هم به همان پیچیدگی بود. در بچگی ژوزف دانش آموزی با استعداد بود اما شرایط خانوادگی اش او را از ادامه تحصیل باز داشت. او معلم شد و با مادر رینهولد ازدواج کرد و به طبقه بالای خانه پدری اش نقل مکان کرد. هر سال یک نفر به جمع این خانواده افزوده می شد. محل زندگی آنها تنها منبع گرمایی اش اجاق چوبی داخل آشپزخانه بود که بالای یک قصابی قرار داشت و حیوانات در سایه بان کنار خانه شان قصابی می شدند. همانند دیگر دره نشینان خانواده مسنر سبزی می کاشت و جوجه نگاه می داشت. پسران کوچک خانواده هم برای کشتن آنها آموزش می دیدند. هنگامی که تنها خواهرشان والترود به مادر در کار خانه کمک می کرد، پسران کارهای بیرون خانه انجام می دادند، همانند آوردن هیزم و سنگ و مراقبت از کوچکترها. مسئولیت اصلی رینهولد مراقبت از برادر کوچکترش گونتر بود. در خانواده مسنر خود اتکایی یکی از نکات مثبت محسوب می شد.

همسر قبلی رینهولد، اورسولا دیمیتر معروف به اوسچی که رابطه گرم و صمیمانه خود را با رینهولد و خانوادهاش حفظ کرده است می گوید: ((پدر یک کاتالولیک معتقد بود اما به شیوه کالوینیست . مادر خانواده، ساکت ، صلحجو و معتقد به سرنوشت ، جایگاه خود را داشت. اما برای پدر اگر پول در نمی آوردی و موفق نمی شدی خدا رویش را از تو بر می گرداند.)) ا

زندگی ژوزف مسنر به مراتب پیچیده تر بود. رینهولد می گوید: (( در سال 1938 هیتلرو موسولینی متحد شدند و تصمیم گرفتند که به اهالی تیرول جنوبی شانس انتخاب دهند.کسی که به ایتالیا رای می داد ، درآنجا می ماند و کسی که به آلمان رای می داد به خاطر فوهرر می توانست آنجا را ترک کند و به همان مقدار در آلمان زمین دریافت کند. پدر من یکی از سازمان دهندگان این ایده بود. 86 درصد از اهالی تیرول جنوبی تصمیم گرفتند که سرزمین خود را به قصد همراهی نازی ها ترک کنند. شگفت آور نیست؛ جنگ تیرخلاصی بود به این انتخاب. ژوزف مسنر که داوطالبانه نازی شده بود و آرزوهایش را در یک آینده آلمانی می دید در دوران جنگ به عنوان یک مترجم ایتالیایی خدمت کرد. در پایان جنگ به خانه همسرش در دره باریک بازگشت و با حقوق مدیر مدرسه به بزرگ کردن فرزندانش بااسامی آلمانی ورنر ،رینهولد  ،زیگفرید و والترود پرداخت.

هانشروگ مسنر یکی از برادران کوچکتر رینهولد که روانکاوی در لندن است می گوید: ((پدر فردی عصبی و مضطرب بود. اضطرابش از او انسانی سختگیر ساخته بود. او عبوس نبود ولی در لحظات خاصی فردی سختگیر بود. بنابراین سختگیری و گاهاً خشونتش عکس العملی اولیه بود به اضطرابش.)) ا

جرقه های خشونتش شکلهای مختلفی بخود می گرفت: کتک زدن- که درجوامع روستایی آن زمان غیر معمول نبود- و دعوای لفظی . هانسژورگ می گوید:(( توانایی پدرم نه تنها در فریاد کشیدن بود بلکه در تحقیر کردن بود.)) هنگامی که رینهولد جوان امتحانات مدرسه اش را بودلیل صرف بیشتر زمانش به کوهنوردی تا درس خواندن، مردود شد پدر خشم تمام عیارش را برسر او خالی نمود. هانسژورگ می گوید: (( بخاطر دارم، رینهولد بر سر میز چوبی داخل آشپزخانه نشسته بود و سرش را میان دستهایش گرفته بود و های و های گریه می کرد.)) در آن زمان پدر احساس پیروزی می نمود زیرا توانسته بود برای پسر لجوج و کله شقش اثبات کند که آنچه در طی سالیان به طور مکرر گفته بود، صحیح می باشد او مکرراً در طی سالیان گفته بود که زندگی آنگونه که او دوست دارد و به بهترین شکل انجام می دهد- یعنی زندگی کوهنوردی- غیر ممکن است.

رینهولد می گوید:((درخانواده تنها یک شانس وجود داشت . شکستن ، شکسته شدن یا قوی تر بودن از پدر.)) ا

هنگامی که رینهولد 13 سال و گونتر11 سال داشت باهم رابطه هم طنابی محکمی برقرار کردند. هرچند هر دوی آنها قوی و با استعداد بودند اما به لحاظ شخصیتی متفاوت بودند بنابه گفته هوبرت مسنر، رئیس بخش نوزادان در بیمارستان بولانزو ،رینهولد انسانی رک و بی پروا بود در حالی که گونتر انسانی مردم گریز بود. او می گوید: (( رینهولد آنچه را که می خواست انجام می داد. گونتر اینطور نبود گونتر بودلیل اینکه تحت تاثیر پدر قرار داشت و اعتقاد دارم که این مشکل اصلی اش بود، قادر به گفتن این کار را دوست ندارم و این را انجام نمی دهم نبود.))

از برجهای صخره ای گیشلرپیتزن، رینهولد و گونتر به دیگر قله های دولومیت و سپس به مکانهای دورتری در آلپ غربی جهت صعودهای کلاسیک رفتند. در دولومیت، آنها مهارت بسیار زیادی در سنگ نوردی آزاد یافتند. اما در آلپ بود که سنگ و یخ را با هم تجربه کردند. هنگامی که رینهولد20 و گونتر18 سال داشت در موقعیتی قرار داشتند که قادر به محک زدن خود در برابر باتجربه ترین کوهنوردان اروپا بودند. رینهولد می گوید: (( وقتی که شانسی برای صعود به همراه آنها داشتیم یا بر روی مسیری که کوهنوردی معروف بر روی آن کار می کرد تنها نگاه می کردیم و می آموختیم...)) پس از مکثی کوتاه ادامه داد:(( به مدت چندین سال. می توانم ادعا کنم که در 22 یا 23 سالگی فهمیدم که آنچه را ما می توانیم صعود کنیم دیگران قادر به صعود نیستند.)) با وجود اینکه برادران به عنوان همنورد به کوه می رفتند رینهولد به صعودهای سریع و سبک بار سولوی قلل دست می زد. هانس کامرلندر که او هم اهل تیرول جنوبی می باشد در این باره می گوید:(( صعودهای سولوی رینهولد در دولومیتها از سال 65 تا 70 به عنوان برترین کارهای او بشمار می آید. این تجربیات هنوز هم قابل باز بینی هستند.))

همانگونه که به صعودهای برجسته برادران افزوده می شد آنچه که هانشروگ آن را "پیروزیسم" رینهولد می نامد، بیشتر اهمیت می یافت. هانسژورگ می گوید:(( در روستا محلی بود که می توانستیم در آنجا تلویزیون تماشا کنیم و ما مسابقات بوکس کاسیوس کلی را می دیدیم. می دانید که کلی چگونه مسابقاتش را خطاب می نمود؟ (در شش راند حسابشو می رسم!) در این زمان بود که رینهولد شروع کرد به نامیدن صعودهایش به عنوان: (جبهه آیگر  در 10 ساعت!)

بیشتر سبک کوهنوردی رینهولد-صعود سریع و سبکبار- مدیون سرعت خارق العاده او بود .سرعت خارق العاده او بارها در سالهای بعدی کوهنوردی اش به نمایش گذاشته شد. به عنوان مثال در صعودی به آمادابلام در نپال رینهولد و دوست قدیمی اش اسوالد اولز عملیات نجات شگرفی را در نجات پیترهیلاری پسر ماجراجوی بزرگ ادموند هیلاری و دو همراهش انجام دادند.نناهولگین شاهدی بر این نجات نقل می کند:((مسیری که نیوزلندیها در طی دو روز ونیم طی کرده بودند، رینهولد در شش ساعت تمام کرد. منظورم اینست که او همانند رعد و برق در برفها حرکت می کرد. می دانید که آهو ها چقدر بادپا هستند، بنظر می آمد که او دارد می پرد . آنگار که پای او بندرت زمین را لمس می کرد.))